Czekam... Na scenie drzemiące jeszcze na stojakach gitary, imponujący zestaw wszelkiego rodzaju instrumentów perkusyjnych, mikrofony, odsłuchy. Może to swego rodzaju dewiacja, ale lubię patrzeć na jeszcze uśpioną, przygotowaną do koncertu scenę wiedząc, że za kilka chwil zacznie się tam i przez czas jakiś (zawsze zbyt krótki) trwać będzie misterium muzyki dla wszystkich tych, którzy tą muzykę czują i kochają. Po to wszak przyszliśmy, by się w dźwiękach i słowach zapomnieć, odlecieć, by niczym za sprawą zdjęć w starym albumie odżyły w nas wspomnienia i przywołały na twarzy uśmiech lub łzy... łzy wzruszenia. Czekam... Dzisiaj na Scenie Pod Górniczą Lampą wystąpi Agata Rymarowicz, artystka którą miałem przyjemność poznać kilka miesięcy wstecz, a która urzekła mnie nie tylko swoją twórczością, ale też sposobem bycia, uśmiechem, osobowością. Czekam... a z każdą chwilą czekania wzrasta moja niecierpliwość i obawa, czy nie nastawiłem się na „zbyt wiele”...

​

Zatem są już na scenie. Powitanie, uśmiech na twarzy Agaty Rymarowicz który nawet na chwilę Jej nie opuścił, i ta świeżość która niczym lekki wiaterek powiała ze sceny. „Słomkowa herbata”, to pierwszy utwór jaki Agata zagrała ze swoimi instrumentalistami, i pierwsze minuty, kiedy zyskałem pewność, że ten wieczór zapisze się w mojej pamięci na dłużej. Pierwsze dźwięki akustycznej gitary na której grał Emilian Rymarowicz, nieśmiałe jeszcze akcenty całego zestawu perkusyjnego za którym zasiadł Marcin Polański, i wreszcie jest... pulsujący bas Krzysztofa Filusa który wypełnił mnie całkowicie, a którego w tych pierwszych sekundach mi brakowało. Dodać do tego należy przecudnej urody dźwięki jakie zagrał na akordeonie Mateusz Stawiarski, i mamy powoli rodzący się obraz całości. Od strony muzycznej brakowało mi tego akordeonu w dalszej części koncertu, oj brakowało. Ale to już kwestia aranżacji, a w to nosa mi wtykać nie wypada.

​

Dla mnie koncert tak naprawdę zaczął się od momentu, gdy po pierwszym utworze rozległy się brawa, a Agata Rymarowicz rozpoczęła swoją opowieść o Bieszczadach, poprzedzając każdą piosenkę krótką pogadanką. „Barwinek” zabrzmiał jako utwór kolejny, a ja zdałem sobie sprawę z faktu, że w wersji „na żywo” której właśnie słuchałem brzmi on zupełnie inaczej niż na płycie którą słuchałem już wielokrotnie. I tak było już do końca koncertu, kiedy odkrywałem kolejne słowa, dźwięki, i po raz kolejny uświadamiałem sobie, że jednak żadna, nawet najlepiej nagrana płyta nie odda do końca tego co może dać słuchaczowi koncert na żywo. I znów ten akordeon którego z czasem zaczynało mi brakować bardziej i bardziej.

​

„Tworylne tylko tam”; „Wracam do siebie”; „Panna pszeniczna” i „Trzy dni” (moja Agaty piosenka ulubiona przy której tradycyjnie już poczułem dziwną wilgoć w okolicach przymkniętych powiek) to tylko część z repertuaru jaki tego wieczoru zaprezentowała nam artystka ze swoim zespołem. Nie ma sensu opisywać każdej z kolejnych piosenek jakie zagrali. Były po prostu takie jak być miały, takie jakich się spodziewałem. Choć nie... brzmiały o wiele lepiej niż się spodziewałem... O wiele, wiele lepiej. Aż do samego końca gdy na bis w świat poszybowało... „Poletiłbym na kraj świta”.