21 września… Tego dnia radio Pallotti.FM gra koncert. Gram i ja, bo czuję się częścią tego wydarzenia, choć chwilami zastanawiam się „Co ja tutaj robię”, wszak dla nikogo nie jest tajemnicą, że sceptycznie podchodzę do tytułu koncertu, jednak jestem. Jako jedna z osób zaangażowanych jestem na miejscu już od godziny 11.00. Już po kilku minutach wiem, że nie należy się zbliżać do barierek… Wtedy człowiek robi za jednoosobową informację dla przechodzących, a ciekawych wydarzenia osób. Miłe to, choć po dziesiątym, tak samo brzmiącym pytaniu, staje się nużące… Zbliża się wieczór, a do godziny 19.00 coraz bliżej. Wtedy zaczynamy.

​

Trwają próby… Artyści wchodzą na scenę, dają przedsmak tego co zaprezentują, potem schodzą i pojawiają się kolejni. Mam ten przywilej, że znam scenariusz, wiem co się będzie działo, i zdaję sobie sprawę z tego, jak wiele rzeczy może może się posypać… Nikt z nas nie mówi tego głośno, ale wszyscy myślimy o jednym… Czy się uda? Czy ktoś przyjdzie? Osób zaangażowanych w organizację koncertu nie jesteśmy w stanie wymienić, to cała armia…

​

O 18. 30 zastanawiamy się, jaką zrobić „obsówkę” bo ludzi mało… Nie da się. Koncert musi wystartować punktualnie. Jest strach (nikt z nas się do niego nie przyzna), jest jakaś obawa…

​

19.00 Start. Patrzę zza kulis. Przyszli… Miejsca dla Vipów zajęte, ale jest też tłum po lewej i prawej stronie sceny… Jest też tłum za reżyserką… Zaczynamy.

​

Na telebimie Jan Paweł II. Słychać Jego słowa, może i nie najlepszej dźwiękowo jakości, ale czy to ważne? Grają dźwięki które nie pozwalają na obojętność, a na ich tle widać obrazy… Z obrony Krzyża… Budowy Nowej Huty… Budowy Arki… Walk jakie się w Nowej Hucie odbywały, a które pamiętam jedynie jako wspomnienie nic nie rozumiejącego małolata. Na koniec znów słowa Jana Pawła II…

Stojąc za sceną żałowałem, że nie mogłem tego wszystkiego widzieć od strony publiczności, bo nawet tam, za kulisami, czułem jak coś się we mnie rodzi i żyć zaczyna życiem swoim własnym… A to był dopiero początek…